Rouwverwerking.info

Rouw verloopt wispelturig, het verdriet kan heel sterk zijn waardoor we bijna niet in staat zijn om iets anders te doen. Andere mensen gaan juist heel hard aan het werk, storten zich op een nieuw leven en ontkennen het verdriet zoveel mogelijk. Onverwerkte rouw wordt tegenwoordig ook wel problematische rouw of gecompliceerde rouw genoemd omdat rouw nooit echt helemaal te verwerken is in die zin dat het niet meer zou bestaan. Bij onverwerkte rouw proberen we de realiteit van het verlies te negeren en de gevoelens van het verlies te vermijden. Praten over het verlies is helpend maar soms willen nabestaanden of de omgeving er niet over praten. De nabestaande trekt zich meestal dan nog verder terug in zichzelf, beland in een isolement en is zelf niet of nauwelijks in staat  om met het verlies om te gaan.

Het te lang onderdrukken van de gevoelens kan er uiteindelijk voor zorgen dat we psychische of lichamelijke klachten gaan krijgen. Psychische problemen kunnen zijn dat een nabestaande in een depressie beland of zelfs aan zelfdoding gaat denken. Lichamelijke problemen bij onverwerkte rouw kunnen zijn: slapeloosheid, geen eetlust of juist overmatig eten, buikpijn, zeurende hoofdpijn of zelfs het idee hebben dat de lichamelijke klachten hetzelfde zijn als die van overleden persoon.

Als de rouwende helemaal vastloopt in het proces dan is er meer hulp nodig, dit kan zijn bij lotgenoten of in een gerichte therapie waarbij vooral gelet wordt op het vermijden van gedrag of het gevoel. Hetgeen vermeden wordt kan voorzichtig door erkenning en vaak herkenning door een ervaringsdeskundige bespreekbaar worden gemaakt zodat het verlies een plaats krijgt en geïntegreerd wordt in het leven in plaats van genegeerd.

In de hulpverlening worden verschillende soorten van onverwerkte of gecompliceerde rouw benoemd:

Rouwontkenning: de gedachten en emoties aan het verlies worden zoveel mogelijk genegeerd of ontkend. Rouwontkenning kan ook gestimuleerd worden door een omgeving waar geen of weinig begrip is voor rouw. De omgeving wijst het verdriet af omdat ze vinden dat je maar zo snel mogelijk weer verder moet gaan met je leven. Het kan ook zijn dat er in een werksituatie geen ruimte is voor het verdriet en dus worden de gedachten en emoties zoveel mogelijk ontkend.

Uitgestelde rouw: lijkt wat op ontkenning maar bij uitgestelde rouw lijken de emoties gewoon afwezig. Er wordt weken tot maanden lang niet gereageerd op het verlies van de dierbare. Bijvoorbeeld een ouder die zich groot wil houden voor de kinderen om de kinderen niet tot last te zijn kan hier mee te maken krijgen. Maar ook kinderen die niet over hun verlies mogen praten kunnen hier op latere leeftijd last van krijgen

Chronische rouw: hoewel er geen tijdsduur staat voor het gemis, kan het wel chronisch worden als de intensiteit van de gevoelens na verloop van tijd niet minder worden. Somber blijven, angstig, verdrietig, erg veel blijven huilen en verlamd om iets anders te gaan doen zijn gevoelens die op zich normaal zijn maar als deze nagenoeg onafgebroken zijn en ze niet langzaam maar zeker minder worden kan er sprake zijn van chronische rouw. Chronische rouw wordt vaak gekenmerkt door angst, desillusie, gevoelens van schuld of onbekwaamheid.